Սուրբ Գրիգոր Տաթևացի։ Քարոզ Սուրբ Ամուսնության մասին։ Surb Grigor Tatevatsi. Qaroz Amusnuyan masin.

#սուրբգրիգորտաթևացի #քարոզ #սուրբ #ամուսնություն #surbgrigortatevatsi #qaroz #amusnuyun

Ֆեյսբուքյան սուրբ Հարության տաճար էջից։

Այսօր շատ երկրներում ամուսնությունների մի մասն ավարտվում է ամուսնալուծությամբ: Արդյոք ամուսնության վերաբերյալ աստվածաշնչյան խորհուրդը հնացե՞լ է: Գուցե ամուսնալուծությունների պատճառն այն է, որ ամուսնական կառույցն ինքնին թերի՞ է:
Աստվածաշնչյան խորհուրդները, պատգամներն ու պատվիրանները երբեք չեն հնանում: Նույնիսկ Քրիստոս, ով Նոր Կտակարանում նոր պատգամներ բերեց, ասաց, որ ոչ թե ջնջում է նախկին օրենքը, այլ լրացնում (Մատթ. 5.17): Հետևաբար, նաև ամուսնության պատգամը երբեք հնացած չէ: Ամուսնությունը հաստատվեց Աստծո կողմից դրախտում, երբ Ադամին իբրև օգնական տրվեց կինը (Ծննդ. 2.18), ով մեղսագործությունից հետո, ինչպես ասվում է Աստվածաշնչում, դրվեց մարդու իշխանության տակ (Ծննդ. 3.16): Այս իշխանությունը ծառայի և տիրոջ հարաբերություն չի ենթադրում, այլ խնամքի ու սիրո իշխանություն, որը և շեշտվում է սուրբ Պսակի խորհրդակատարության ժամանակ եկեղեցում պսակվող զույգին տրվող համապատասխան խրատներով ու հորդորներով: Մինչդեռ ամուսնությունը Քրիստոս մեծապես պատվեց նաև Կանայի հարսանիքում Իր ներկայությամբ և հարսանիքի ժամանակ կատարած Իր առաջին հրաշագործությամբ` ջուրը գինու փոխելով (Հովհ. 2.1-11): Մենք կարող ենք ասել, որ ամուսնական միությունը թերի է լինում ամուսնական զույգի գործողության մեջ, ովքեր ոչ լրիվ պատասխանատվությամբ կամ նվազ կարևորության գիտակցությամբ են մոտենում ամուսնությանը, և խախուտ հիմքի վրա է դրվում նրանց ընտանիքը:
Ամուսնալուծությունների պատճառը կարող է լինել նաև սիրո բացակայությունը: Խոսքը ճշմարիտ սիրո մասին է, որի վերաբերյալ գուցե մակերեսային պատկերացում ունեն ամուսնացող երիտասարդները: Հետևաբար, նախքան ամուսնությունը պետք է լավ մտածել և անհրաժեշտ գիտելիքներ ունենալ նաև սիրո, սեր զգացմունքի, Քրիստոսի կողմից պատվիրված սիրո մասին` Ավետարանի ընթերցանությամբ, հոգևորականների խորհրդատվությամբ, համապատասխան գիտելիքներ ձեռք բերելով: 

Հետաքրքրական է, որ եկեղեցական կանոնագրքում ամուսնության պարագայում կարևոր է նկատվում ոչ միայն ամուսնացող զույգի փոխադարձ հավանությունն ու համաձայնությունը, այլև նրանց ծնողների, որովհետև սիրող ծնողներն իրենց փորձառությամբ կարող են ճիշտ ճանապարհի վրա դնել երեխաներին:
Ամուսնալուծությունների պատճառ կարող է լինել նաև հետևյալը. տարիների համատեղ կյանքի ընթացքում ամուսինները նկատում են, որ իրենց կողակիցներն այն անձերը չեն այլևս, որին հանդիպել են ամուսնության սկզբին: Ֆրանսիացի մեծ գիտնական, նաև մեծագույն քրիստոնեական գրող Բլեզ Պասկալն իր հոգեշահ «Խոհեր» աշխատության մեջ այն ճշմարիտ դիտարկումն է արձանագրում, որ մարդը տասը տարի անց բոլորովին մեկ այլ անձնավորություն է: Սա բոլորն էլ պետք է հասկանան, քանի որ մարդը մեծանում է, փոխվում, զարգանում, լցվում նոր իմացությամբ ու մտքերով: Եվ սա պետք է հասկանան հատկապես ամուսնացող երիտասարդները: Ամուսնալուծության հոգեբանական պատճառ կարող է լինել նաև հանրահայտ հոգեբան Զիգմունդ Ֆրոյդի դիտարկումը, ըստ որի` ամուսնությունից հետո չկան այն սուր, արկածային, հետաքրքիր զգացումները, որոնք կապված են սիրահարների ժամադրությունների, միմյանց սպասելու, բաժանումից հետո վերստին տեսնվելու, կարոտի հետ: Դրա համար ամուսնության հիմքը պետք է դրվի ոչ միայն սիրո, այլև վճռականության վրա` ամուր պահելու ընտանիքը, և ինչպես պսակի արարողության խրատում է ասվում, դժվարությունների ժամանակ միմյանց նեցուկ և օգնական լինելու:
 
Ամուսնությունը կարո՞ղ է կամ պե՞տք է հարատև լինի:
Ամուսնությունը ողջ կյանքի համար է: Ամուսնացող զույգին քահանան հարցեր է ուղղում: Փեսային հարցնում է` մինչև մահ տե՞ր ես, հարսին` մինչև մահ տեր և հնազա՞նդ ես: Սա նշանակում է, որ ընտանիք կազմող զույգը միասին պիտի լինի մինչև մահ: Պողոս առաքյալն ամուսնության մասին խոսում է աստվածաբանորեն՝ այն վեհացնելով և բարձրացնելով անգամ մինչև Քրիստոսի ու Եկեղեցու խորհուրդին հավասար, համեմատելով Քրիստոսի և Եկեղեցու միավորության հետ (Եփ. 5.32): Առաքյալն ամուսիններին ասում է. «Մարդի՛կ, սիրեցե՛ք ձեր կանանց, ինչպես որ Քրիստոս սիրեց Եկեղեցին և Իր անձը մատնեց նրա համար» (Եփ. 5.25): Այսինքն` սիրո մեջ անձնազոհության խորհուրդն է դնում: Քրիստոս ամուսնության մասին խրատում է և ասում. «Ինչ որ Աստված միացրեց, մարդը թող չբաժանի» (Մատթ. 19.6, Մարկ. 10.9): Բաժանման համար Քրիստոս միայն մեկ դեպք է նշում` անառակության, ամուսնական անհավատարմության պատճառը (Մատթ. 19.9, Մարկ. 10.10): Եկեղեցական կանոնները միայն մի քանի դեպքեր են հավելում ամուսնալուծության համար` երբ ամուսիններից մեկը յոթ տարի բացակայում է, երբ անբուժելի հիվանդություն կա: Լեռան քարոզում Քրիստոս խոսում է շնության մասին` անդրադառնալով այդ մեղքին նախ ամուսնական կյանքից դուրս, ապա` ամուսնական կյանքից ներս: Քրիստոսի խոսքն է. «Ամեն մարդ, որ կնոջ նայում է նրան ցանկանալու համար, արդեն շնացավ նրա հետ իր սրտում» (Մատթ. 5.28): Նաև ասում է, «Ամեն մարդ, որ իր կնոջն արձակում է առանց պոռնկության պատճառի, նա՛ է, որ նրան շնության է մղում. և ով որ արձակվածին է առնում, շնանում է», «Ով իր կնոջն արձակում է, և դա պոռնկության պատճառով չէ, և ուրիշին է առնում, շնանում է. շնանում է և նա, ով արձակվածին է առնում» (Մատթ. 5.32, 19.9):
Աղբյուր` surbzoravor.am

Скачать видео